Hechten doet zeer – en dat is precies waarom het telt

“Jij bent echt heel stom!” deze zin kreeg ik recent weer eens te horen. En deze keer niet als grapje. Een kind dat een paar maanden bij mij woont (de zoveelste plek) en waar ik tegen zei dat ik het fijn vind dat het kind hier woont. En daar kwam die vriendelijke zin... omdat het kind het niet trok wat ik zei. Gek... je zegt iets liefs om diegene gewenst te laten voelen en de reactie is ‘ga weg’. Gaan hechten aan iemand is lastig, spannend en bij dit kind doet het letterlijk zeer. 

Maar wat is hechten? Hoe werkt dat? Is het zo belangrijk? En wanneer ben je gehecht? Hoe laat je een kind hechten? Wil ik mij hechten? Hechten de kinderen zich aan elkaar? Wat vindt de familie van het kind ervan? 

Ik denk dat hechtingsproblematiek, (niet) gehecht zijn, ongezond gehecht, hechtingsproblemen, hechtingsstoornis etc het meest genoemde onderwerp is sinds ik gezinshuisouder ben. En misschien ook niet zo gek... als je bij een totaal vreemd iemand ‘moet’ gaan wonen omdat het bij papa en mama niet gaat. 

Hechting is de emotionele band die je hebt opgebouwd met iemand. Dat is nogal wat als je bedenkt dat er van jou als kind gehoopt (verwacht?) wordt dat je je aan die vreemde gaat hechten. Daarnaast wordt er van de gezinshuisouder - die vreemde - verwacht dat je je best doet om het kind zich aan jou te laten hechten.   

Moet je je als gezinshuisouder ook aan het kind gaan hechten? Ik vermoed dat de meningen daar wat over verdeeld zijn, maar mijn mening en ondertussen mijn ervaring is dat dat wel belangrijk is als je echt verandering wilt bewerkstelligen wat betreft het gedrag (in de breedste zin van het woord) van het kind. Daarnaast gun ik ieder kind dat zij zich kunnen hechten aan een veilige volwassene. Dit is belangrijk voor nu maar zeker ook voor de toekomst van het kind. Gaat dit dan vanzelf? Nee, mijn ervaring is ook dat dit niet zomaar gaat en ook kan verschillen per kind, situatie en gezinshuisouder. Het is voor beide partijen, maar vooral voor het kind, een lastige ‘strijd’. 

Maar wat ik heb ervaren en nog ervaar is, wanneer de hechting toe treedt, dat er deuren opengaan bij/in het kind. Lastige deuren denk aan: aantrekken/afstoten, boosheid, verwerking en verdriet maar ook de fijne deuren zoals groei in vertrouwen, openheid, échte lachbuien, knuffels, diepgaande gesprekken en lieve woorden. Dat het kind leert zichzelf te worden/zijn. Dat er karaktereigenschappen en talenten van het kind naar voren komen die je eerder nooit zag. Dat het gaat ervaren wat houden van en wat geliefd zijn is. Maar binnen dit gehecht zijn valt ook dat het huis ’thuis’ wordt, dat ze niet meer twijfelen of je ze komt halen op school, dat ze trots zijn dat je bij hen hoort etc.  

Wanneer ben je gehecht aan iemand? Ben je gehecht? Aan wie zijn wij gehecht en waarom? Misschien moeten we daar eens over nadenken...  Ik ben er de afgelopen jaren anders over gaan denken nou ja vooral bewuster van geworden. Aan wie ben ik gehecht en waarom? Want ik heb ontdekt, door dit bijzondere werk dat ik mag doen, dat het niet vanzelfsprekend is dat we (gezond) gehecht zijn, maar wel van onschatbare waarde!