Van ochtendchaos tot avondrust: een dag vol verrassingen

“Wat ga jij doen vandaag Fleur?” Ik vertel dat ik naar kantoor ga. “Ga je over mij praten?” “Waarom eigenlijk?” Ik vertel dat wanneer ik over hen praat ik eigenlijk graag goed voor ze wil zorgen. En dat mijn collega’s meekijken of ik het goed doe. Beide geven aan dat ik niet naar kantoor hoef, want ik zorg volgens hen goed voor ze. Lief, en ik moet zeggen dat ik wel eens denk: was het maar zo simpel. 
 
Het eerste kind wordt opgehaald door het busje. Ik roep: “het niet te leuk maken op school he!” En ik krijg terug dat ze het zeker weten leuk gaat maken en ze vertrekt met een grote glimlach. Het andere kind pakt kleurspullen en gaat aan de slag. Ik ruim nog wat op en laat nog even de hond uit. Terwijl de derde met een slaperig hoofd beneden komt - geïrriteerd want ze was wakker geworden door ons - geef ik de ander de opdracht om op te ruimen. 
 
In de auto naar de zorgboerderij, muziek aan want zingen helpt. Het maakt vrolijk en dat helpt dit kind om de dag goed te beginnen. En wanneer de dag goed begonnen wordt, is de kans dat het kind de dag goed doorkomt veel groter. Dus muziek hard aan, samen mee bléren en vlak voordat we uitstappen maak ik nog even een ‘Fleurgrap’ (zoals de kids dat noemen): “Lieverd ik vind alles goed, maar er wordt niet gelachen hier en al helemaal niet met de juffen geknuffeld”. Na een dikke knuffel en een fluistering in mijn oor dat ik lief ben, loopt het kind lachend de school in. 
 
En dan door... In de auto een telefoontje met een grootouder, even bespreken hoe het weekend was gegaan. Op kantoor meerdere gesprekken/overleggen over de kids. Gesprekken met een gedragswetenschapper, de gezinshuisbegeleider, ouders, voogden, scholen, de zorgboerderij etc. De gesprekken zijn variërend van hoe gaat het nu op school tot hoe kunnen we deze ouder helpen om…, maar ook hoe gaat het nu met jou Fleur? Gesprekken die fijn zijn, soepel verlopen, maar ook gesprekken die lastiger zijn. Soms vanwege het onderwerp, soms omdat we anders denken en soms domweg omdat ik leef/woon met het kind en de ander niet. 
Het loopt uit, omdat ik geen andere afspraken heb en ik toch al op kantoor ben. Oftewel... op de terugweg kan ik gelijk een kind op halen.  
Ik krijg te horen dat het een goede dag was en de juf beaamt dit. Daar ben ik blij mee want de dag ervoor was niet zo goed gegaan. In de auto krijg ik in chronologische volgorde de dag te horen. En meteen er achteraan wordt naar mijn dag gevraagd. “Kom je nu pas uit kantoor? Waren ze wel lief voor je? Heb je een ‘lekkere’ koffie gehad?’’  
We pikken meteen het oudste kind op, die woont niet meer bij ons in huis maar een vaste dag in de week is ze van de partij. Eenmaal thuis druppelen ook de anderen binnen. 
 
En dan...koffiemoment. “Lekkere” koffie (latte met een smaakje en cacaopoeder er op) en koek. Het is gezellig aan tafel. Kleurpotloden, diamont painting, spelletjes, alles wordt uit de kast gehaald. Ik zit er tussen met mijn laptop. Het gesprek tussen de kinderen komt op mijn daginvulling. Hun eindconclusie is dat ik wat hen betreft niet naar kantoor hoef te gaan. “Ze zorgt goed voor ons want wij zijn een ‘gewoon’ gezin, we vinden elkaar allemaal lief en dan zijn we familie”.  
 
Tussendoor belt er nog een ouder, moet er een kind naar paardrijles gebracht en gehaald, heeft een kind een belmoment met een ouder, ga ik koken en het liefst willen ze allemaal nog even 1 op 1 aandacht. Daarna samen eten en het avondritueel in. Rond 22.00 uur - ik heb net de was weggevouwen - komt de laatste binnen. We vragen naar elkaars dag want er moet altijd even gepraat worden, maakt niet uit hoe laat.  
Eenmaal in bed besef ik mij dat het een enerverende dag was; gezellig maar met korte lontjes en spanningsbogen. Het ging snel mis als ik niet in de ruimte was en ik moest continue scherp zijn om dingen te kunnen voorkomen. Ik pak mijn telefoon en deze bevestigt het, meerdere berichten waar ik nog niet aan toe was gekomen. Maar iedereen ligt warm en veilig in bed, morgen weer een nieuwe dag, nu eerst slapen.