Ervaringsverhaal

Waarom?

“Fleur waarom woon ik bij jou? Waarom woon ik in een gezinshuis? Waarom niet bij mijn ouders of in een gewoon pleeggezin? Waarom niet bij iemand anders? Weet je wel de hoeveelste plek dit is? Mag ik zeggen dat ik weg wil bij jou? Mag mijn broertje hier ook wonen? Waarom mag ik zelf niet zeggen waar ik wil wonen?’’

Iedere ouder zal het vragenvuur van zijn of haar kind herkennen of het zich nog kunnen herinneren. De waarom-vragen.

Bij ons aan tafel zijn er altijd heel veel vragen, eigenlijk niet alleen aan tafel, maar continue. En dat zijn vaak andere vragen dan in het gezin van mijn naasten. Vragen waarvan ik het heel vaak schrijnend vind dat ze die op hun leeftijd hebben. Dat zij er (al) mee bezig zijn. Vragen die ik niet had toen ik kind was.

En dan zijn dit nog maar de vragen… maar wat zijn de antwoorden? Heb ik een antwoord? Als ik een antwoord heb, ga ik hen die dan (eerlijk) geven? En wat als ze deze vragen stellen waar visite bij is? Of als ze de vraag stellen waar hun eigen netwerk bij staat? En welke vraag zal dit antwoord oproepen? Wat gaan ze doen met het antwoord?

Dit is voor mij altijd nog een van de lastige punten geweest als gezinshuisouder. Ik heb altijd gezegd dat ik eerlijk wil zijn naar de kinderen. Voor de duidelijkheid; voor mij valt onder eerlijkheid ook dat je als opvoeder eerlijk zegt dat je geen antwoord geeft. Bijvoorbeeld omdat een antwoord niet goed is voor het kind of soms ook gewoon omdat het hen niet aan gaat. Maar vragen over hun eigen leven die zou je toch eerlijk moeten beantwoorden, want dit willen we zelf toch ook?

Als gezinshuisouder, en als Fleur, ben ik eigenlijk continue aan het afwegen wat het beste is voor de kinderen die bij mij wonen. Geef ik antwoord en zo ja hoe verwoord ik dat? 
Ik ben erachter gekomen dat eerlijk zijn, en soms heel erg eerlijk zijn, het beste werkt. “Eerlijk duurt het langst” hoe vaak zeggen we dat wel niet. Moet ik dan altijd het antwoord geven dat bij de vraag hoort? Daarvan heb ik ontdekt dat dit niet nodig is, als ik daar dan maar eerlijk over ben. “Ik kan je hier nu niet eerlijk antwoord op geven, want ik denk dat jij hier onrustig van wordt”. Nemen ze daar genoegen mee? Gek genoeg is het antwoord daarop meestal ja. Zeker als ze hier wat langer wonen en door hebben dat ik het goed bedoel.

De kinderen confronteren mij er wel eens mee, wanneer ik zeg: ‘’nu even niet’’, dat ik hen altijd zeg dat ze mij alles mogen vragen. Ik stimuleer ze ook altijd dit te doen. Ik leg hen daarbij uit dat wanneer we leren te praten met elkaar we elkaar kunnen helpen. Dat vervelende antwoorden pijn doen maar uiteindelijk je verder kunnen brengen. Waar ik niet over nagedacht had toen ik hen dit leerde... dat ze mij ook kritische vragen gingen stellen over mijn leven…

Fleur