Geen  moeder

“Fleur ik heb even naar je zitten kijken, eigenlijk doe jij alles wat een moeder hoort te doen maar je bent geen moeder”. Een aantal jaar terug kwam deze zin uit de hoek van de bank. Het kind keek mij aan, wachtend op mijn reactie. Ik gaf aan dat dit klopt. “Vind jij het niet erg om dingen te doen voor ons terwijl je helemaal niet onze moeder bent?” Hierop gaf ik aan dat ik dat niet erg vind, dat ik sommige dingen niet leuk vind om te doen maar graag voor hen zorg. Dat vond ze maar raar en dook weer achter haar tablet. 

Ze weten allemaal dat ik hun moeder niet ben. En als ze net bij je wonen zijn ze daar blij mee en benoemen ze dit met regelmaat. Als de tijd vordert komt hier verandering in. Ze gaan je aardig vinden, ontdekken dat je inderdaad voor hen zorgt, vinden je eten lekker en gaan dingen met je delen. Nog weer iets verder in de tijd vinden ze je zelfs lief, benoemen ze dat je aardig bent tegen hun moeder, geven aan jouw familie leuk te vinden en zie ik ze langzaamaan landen en de situatie accepteren.

Maar ook ouders moeten en gaan door een proces. Stel je voor dat je moet beslissen of nog vervelender dat er voor jou besloten wordt dat je kind niet meer bij je kan/mag wonen. Ongeacht de reden die daarvoor is betekent dit voor een ouder dat hij/zij het kind niet meer kan opvoeden. Dat je weet dat een ander dat gaat doen. Een ander die je niet kent, iemand die je niet zelf uit kan kiezen, iemand waarvan je alleen kan hopen dat het je kind liefdevol benaderd en iemand waarvan je hoopt dat ze jou ook zien staan.

En dan ga je die persoon ontmoeten, vaak in het huis waar diegene woont, waar je kind gaat wonen. Ik heb menig ouder zenuwachtig, gespannen en boos bij mij binnen zien komen. In eerste instantie zijn ze niet blij met jou als gezinshuisouder. Er is veel pijn en verdriet. En wat je ook zegt, mijn ervaring is dat je je vooral moet bewijzen. En dat is helemaal niet gek. Iedere ouder wil dat zijn of haar kind het goed heeft en blij is. 

De eerste tijd is spannend, werkelijk voor iedereen. Voor het kind omdat ze bij een vreemde woont waar alles nieuw en spannend is. En wat vinden mijn ouders hiervan? Voor de ouders, is mijn kind wel veilig? Doet die vrouw wat ze zegt? Wanneer spreek/zie ik mijn kind? Voor mij als gezinshuisouder en voor de andere kinderen die er wonen. Past het kind bij ons? Zie ik niets over het hoofd? Wat heeft het kind nodig? Zal ik moeder even bellen?

Ik wil er voor ze zijn, maar zo wil ik er ook tot op zekere hoogte voor de ouders zijn. Of we het nu leuk vinden of niet, we moeten het samen doen en hebben elkaar nodig. Mijn ervaring is dat wanneer ouders rust vinden in de situatie en zien dat hun kind groeit, positief verandert en blij is, dat er dan zeer veel mogelijk is. Hierdoor gaan er voor alle partijen deuren open en kunnen er deuren gesloten worden. Ik ben niet hun moeder en wil dat ook niet worden, maar hoe gaaf is het als hun ouders toestemming geven dat ze bij mij mogen wonen?!