Van crisisopvang tot gezinshuis: 34 jaar zorg met hart en ziel

Ruim 34 jaar geleden zijn mijn man en ik gestart als crisisopvang - en vakantieopvang ouders. 

Pleegzorgwerkers of andere begeleiders bestonden er toen nog niet. We kregen alleen te maken met de Raad van de kinderbescherming of een voogdijvereniging, maar ook dit was lang niet altijd het geval.

We hebben regelmatig kinderen opgevangen via een pastoraal werker of de politie. Ze wisten ons goed te vinden; de pastoraal werker stond in contact met de politie, waar mijn man werkzaam was. Soms kregen we een telefoontje van zijn collega's of er plaats was voor een kind bij ons thuis. 

Ook heeft mijn man zelf een aantal plaatsingen geregeld voor kinderen die op stel en sprong een plek nodig hadden, omdat bijvoorbeeld de ouders gearresteerd werden.

We hebben veel geleerd in die tijd en min of meer het wiel zelf uitgevonden om, zo goed als mogelijk, begeleiding aan de kinderen te geven. Het meest belangrijke was dat de kinderen een veilig onderdak kregen. 

Godzijdank werden later pleegzorgwerkers in het leven geroepen, werd er samengewerkt met de politie en voogdijverenigingen en – misschien wel het allerbelangrijkste – werden wij na een screening officieel pleegouder. We kregen cursussen en trainingen en werden begeleid door deskundige jeugdhulpverleners vanuit CHJ, daarna Vlotbrug en nu Parlan.

In al die jaren heb ik nog heel veel geleerd en gestudeerd, ben ik pleegouder geweest, heb ik in instellingen gewerkt en de laatste jaren als gezinshuisouder.

Dat blijf ik nog lange tijd hoop ik. Ik wil nog zo graag proberen iets te betekenen voor onze jongeren die een veilige plek nodig hebben.

Onze deur blijft openstaan!